MADDE-15:“Kendisinde şu iki husus gerçekleştiği zaman harama götüren vesile haramdır. Birincisi;  kesin olarak ve daimi surette harama götürücü olması. İkincisi;  Şeriat’ın o fiili haram kılmış olmasıdır.”

Bunun delili, Allahu Teâlâ’nın şu sözüdür:

وَلا تَسُبُّوا الَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَيَسُبُّوا اللَّهَ “Allah’tan başka tapanlara sövmeyin. Sonra onlar da Allah’a söverler.”[1]

Kâfirlere sövmek mübahlardandır. Kur’an’da Allah onlara sövmüştür. Yalnız bu sövme, kesin olarak Allah’a sövmelerine götürürse haram olur. Çünkü Allah’a sövmek caiz değildir. Buradan “Harama  götüren  vesile  haramdır”  şer’î  kaidesi istinbad edilmiştir. Yalnız bu vesilenin kesinlikle harama götürür olması yani buna benzeyen şeylerin kesinlikle harama götürür olması ve bu haramın delilinin Şeriat’ta geçmesi gerekir. Böylece o vesile harama götürmez de harama götüreceğinden korkulursa -kadının hicabsız dışarı çıkmasının  bir fitneye götüreceğinden korkmak gibi- böyle hallerde vesile haram olmaz. Çünkü bir vesilenin harama götüreceğinden korkmak onu haram kılmak için yeterli değildir. Üstelik bu fitne mahiyeti bakımından kadının kendisine haram değildir. Bu maddenin delili budur…

Bu şer’î kaide gibi şu kaide de var: “Mübah kılınan bir şeyin unsurlarından bir unsuru zarara götürürse, sadece o unsur haram kılınır, o şey ise mübah kalır.” Bunun delili, Nebî (u)’den rivayet edilen şu rivayettir: “Nebî (u), Hicr mevkiinden geçerken orada konaklandı ve insanlar bir kuyudan su aldılar, onlar oradan yola düştükleri zaman Rasulullah (u) şöyle dedi: “Oranın suyundan bir şey içmeyin. Ondan namaz için abdest de almayın ve ondan yaptığınız hamuru develere yedirin, ondan hiç bir şey yemeyin. Bu gece sizden hiç bir kimse yanına bir arkadaş almadan dışarı çıkmasın.”

Suyu içmek mübahtır. Lâkin suyun kısımlarından birisi olan o kısım, Semut Kuyusu suyudur. Rasul (u), onu haram kılmıştır. Çünkü o zarara götürüyordu. Bir kişinin yalnız başına dışarı çıkması mübahtır. Lâkin o gecede o yerde o ordudan bir kişinin çıkmasını Rasulullah haram kılmıştır. Çünkü zarara götürürdü. Bunun dışında yanında bir arkadaşı olmadan bir kişinin dışarı çıkması mübah kaldı. İşte bu, “Mübahın bir dalı zarara götürürse yalnız bu dal haram kılınır ve o şeyin aynısı mübah kalır” kaidesine bir delildir…

[1] En’am: 108