MADDE-143: “Şeriatın yerine getirilmesi ve yapılmasını, ümmete farz kıldığı, her hususun, yerine getirilmesi ve yapılmasını sağlayacak mal, Beytülmal’da (Devlet Hazinesinde) mevcut değilse bunun farziyeti ümmete intikal eder. Böyle bir durumda, vergi koyma yolu ile onu tahsil etmek, devletin görevi olur. Yerine getirilmesi şer’an vacip olmayan herhangi bir husus için devletin vergi koyması caiz olmaz. Bundan dolayı, devletin, mahkemeler ve daireler için harç ve benzeri şeyler koyması caiz değildir.”

Bunun delili bundan önce geçen 142.  maddenin ilk şıkkıyla ilgili delilin aynısıdır. Adı geçen delil ise; Şeriat’ın umumi gelirleri sınırlandırmış ve Rasul (u)’in bir takım vergileri koymamış olması ve gümrük vergisinden Müslümanları nehyetmiş bulunmasıdır. Peygamberin, gümrük vergisinden nehyi, aynı zamanda bütün vergilere şamil olur. Yine Şeriat’ın Beytülmala farz kılıp ümmete farz kılmadığı bir işin icrasına ait vucubiyet, hiç bir zaman, ümmete intikal etmez. Böyle bir durumda, eğer o görevin yapılması için gerekli para ve mal Beytülmalda yoksa, mal bulununcaya ve elde edilinceye kadar, o iş bekletilir. Bunun için ümmete herhangi bir vergi konmaz.

Şeriat’ın üzerine farz kılmadığı bir vergi, direkt olarak ümmete farz kılınmayacağı gibi, dolaylı olarak da herhangi bir vergi konmaz. Bundan dolayı, ümmetten, mahkeme harcı ve masrafları, gelir vergisi, resim harcı gibi vergiler alınmaz. Fakat posta pulları, dolaylı bir vergi niteliğinde değildir. Bu mektup nakil ücreti olduğu için caizdir. Şeriat’ın, Müslümanlara ödemelerini vacib kılmadığı her dolaylı verginin ümmetten tahsili sahih değildir. Bu, direkt olarak konan vergilerin durumu ile aynıdır. Böyle bir vergiyi ümmetten tahsil etmek caiz olmaz.